5views
श्रीवेङ्कटेश क्षमात्रयस्त्रिंशच्छ्लोकी
श्रीमद्वेङ्कटशैलवर्यशिखरे रत्नप्रदीपो महां
त्रैलोक्यान्धतमिस्र चूषणकृते यो जाज्वलीति स्फुटम् ।
कल्याणव्रजरोध्यनादिसु दृढाघध्वान्त विध्वंसनं
कुर्वन्मङ्गलमातनोतु नितरामात्मानुरूपं स नः ॥ १॥
महामोहमय्यां भवाब्ध्यन्तरीपे
महाधन्वमह्यां मदीयं चरन्तम् ।
मृगं स्वान्तनामानमार्ते परीतं
महांहोमृगेन्द्रै रमेशाशु रक्ष ॥ २॥
प्रभो वेङ्कटेश प्रभा भूयमी ते
तमः सञ्छिनर्त्ति प्रदेशे ह्यशेषे ।
अहो मे हृदद्रेर्गुहागूढमन्धन्
तमो नैति नाशं किमेतन्निदानम् ॥ ३॥
अथावैमि वैतन्निदानं हृदाहं
सहा त्वत्सपर्याविपर्यासहेतौ ।
कुमार्गे महामोहमार्गे सनिष्ठः
सुनिष्ठातृभावं प्रभो यद्वहामि ॥ ४॥
जनं तावकीनं किमेनं सुदीनं
वृथाजातमेवं वृथोपेक्षसे त्वम् ।
रमेशैवमेवं वृथोपेक्षसे चेत्
क्षमायाः प्रकाशो मदन्येन केन ॥ ५॥
मदन्यः क्व विप्रेषु वैश्येषु-
राजस्वथो शूद्रजातिष्वथो सङ्करेषु ।
निकृष्टः क्व दृष्टः क्व वा ते क्षमायाः
प्रकाशो रमेष ध्रुवं स्यात्प्रहीणः ॥ ६॥
रमा सा क्व याता क्षमोद्वोधिनी ते
ममातुल्यमाता तवोरस्थलस्था ।
ममाभाग्यजातात्तवाभोग्यभूता
रमापि प्रभो किं प्रमोदावहा ते ॥ ७॥
क्षमा यातु गुप्ता रमाया विधेयं
क्व वात्सल्यभूमा यतो दोषिवृन्दम् ।
महानन्दमेति ह्यहो मत्प्रवर्जे
प्रवृत्तिः किमस्य प्रभो वेङ्कटेश ॥ ८॥
दया सा क्व याता यया दुःखिबन्धो
परेषां विषादो वृषाद्रीश नाश्यः ।
ममामन्ददुःखप्रणाशे प्रकाशं
न सा यातुमर्हा किमस्याव्रतं किम् ॥ ९॥
परित्यज्य भोगं परव्योमनिस्वं
महानन्दधामन्यपीहाहि शैले ।
यदर्थे समायास्तदर्थे विचिन्त्य
प्रभो वेङ्कटेश द्रुतं मां सुरक्ष ॥ १०॥
पुरा कस्य चिद्रो महापापदाहात्
अभूत्ते भिदा श्रीगिरे वेङ्कटेति ।
ममा तुल्यपाप प्रदाहात्तवाद्य
अभिधा स्यान्नवीना रमेशाखिलेड्या ॥ ११॥
ममामन्द पापप्रवृत्तेर्निवृत्तिं
यदीक्षेत भो भो भवान् रक्षितुं माम् ।
तदामन्दकल्लोलजालाकुलेब्धौ
भवान् स्नातुमिच्छेद्विरामं निरीक्ष्य ॥ १२॥
क्व तञ्चक्रमास्ते निकृत्तारिचक्रं
भवद्भक्तचक्रे शुभं येन चक्रे ।
हरे चक्रमेतत्तवैतज्जनस्य
प्रभूंताघचक्रं न किम् छेत्तुमीष्टे ॥ १३॥
नियुज्य स्वचक्रं ममाघौघचक्रं
न चेच्छेत्स्यसि त्वं नदा कस्य हानिः
तवैवेति सत्यं यदेतज्जगत्या
वशं कोऽपि यायादिनीक्षा कृतेयम् ॥ १४॥
निकृष्टोत्तमं मा विक्रुद्वं विवायानु
कम्पां विदध्या यदि त्वं रमेश ।
तदैतत्समीक्ष्येह वश्या भवेयु
स्तवानेकलोका निकृष्टाश्च शिष्टा ॥ १५॥
ममोत्तुङ्गचेतस्तुरंगोधिरोहो
चितस्तेधिरूढो मनोजाधिराजा ।
निरस्याशु तं भोः सभारोह तं किं
वृथोपेक्षसे त्वं त्वं त्वदीयं तुरङ्गम् ॥ १६॥
मदीये त्वदीयालयेनादिसिद्धे
ह्वदीश त्वदन्ये परीवारयुक्ताः ।
कदाचित्समागत्य तिष्ठन्ति तान्नो
निरस्येर्यदि स्यात्तदीयं गृहं तत् ॥ १७॥
महादुष्टकाम प्रभृत्यन्त्यवर्णो
षितेस्वान्तसद्मन्यशुद्धे मदीये ।
निरस्याशु तं ते पदाम्भोजयुग्म
प्रवेशे न शुद्धं गृहं तद्विधेहि ॥ १८॥
भवद्दिव्यदेह प्रभादीपजाल
प्रभाभिर्विधुन्वन् प्रकृष्टं तमिस्रम् ।
त्वदीयैः सह त्वं कुटुम्बै रमेश
वसास्मिन् गृहे मे सुखी स्वान्तनाम्नि ॥ १९॥
अविद्यार्कवृक्षं हृदावालरूढ
ममानादिमूलं विभिन्दन् विमूलम् ।
समावाप्य बीजं त्वदीयांघ्रिभक्ति
प्रकृष्टाम्रबीजम् रमेशेह रक्ष ॥ २०॥
त्वदाज्ञावशेनादधानोऽपि किञ्चित्
स्वतन्त्रोऽहमेवं करोमी त्यहंयुः ।
सुधा भावमेनं वृथा भावय त्वं
त्वदाधीन्यभावं सदा भावयेश ॥ २१॥
बहिर्भावयामि स्ववाचाखिलानि
त्वदीयान्यमूनीति भो वेङ्कटेश ।
हृदि त्वध्यवस्ये ममैवोपभोग्य
अन्यमूनीति नित्यं जहीदं रमेश ॥ २२॥
परस्वस्पृहा मे सदा वोभवीति
प्रथीयस्यमुष्याशुभेनैमि मोदम् ।
परस्यासु नाशे तदीयं मदीयं
भवेदिव्यहोमे दुराशां जहीश ॥ २३॥
परालाभलब्धप्रणाशाववेक्ष्य
प्रपद्ये महालाभयुग्मप्रमोदम् ।
धनाप्तौ परस्य स्वीकीयस्य नाशं
भजामीत्यसूयां जहि श्रीनिवास ॥ २४॥
परस्वापहारे मम स्वापहारः
परानर्थदृष्टौ ममानर्थलाभः ।
परानन्दलाभे ममानन्दलाभो
महानित्यमूं मे मनीषां विधत्स्व ॥ २५॥
महाकण्टकारिं महासङ्कटं
भोस्त्वंघ्रिप्रफुल्लारविन्दार्पणेन ।
इमं देशमाधा मुदं संदधानं
भवद्भक्तसंघं महान्तं रमेश ॥ २६॥
अकल्याणमेतं सकल्याणमाधाः
किमत्रादिमूलं न जाने रमेश ।
अथावैमि हेतुं तवाध्याजभूयः
कृपापारिसिन्धो प्ररीराहमेव ॥ २७॥
सकृते पदाब्जप्रचारेण नालं
विवा यान्यदेशे निवासे निकामम् ।
इहैवास त्वं ममत्वं वह त्वं
किमर्थे तवार्थे त्वदन्यः प्रपश्ये ॥ २८॥
अथैकोऽपि को वा त्वदर्थे त्वदन्यः
समालक्षितुं वा समारक्षितुं वा ।
समर्थोऽस्ति लक्ष्मीपते वेङ्कटाद्रेः
पते तत्र किम् वाधिकं नेह किं वा ॥ २९॥
यद्रप्यस्ति तत्र त्वदावासभूम्ना
तदत्रापि च स्यत्त्वदीयागमश्चेत् ।
ममामन्द पापप्रवृत्तिं निरीक्ष्य
अगमश्चेन्न ते स्यादत्ता कस्य हानिः ॥ ३०॥
अथाल्पस्य हेतोर्विहातुं बहु स्यात्
तवेदं न युक्तं प्रभो वेङ्कटेश ।
अथानल्प पापप्रवृत्तिर्मदीया
निवर्त्या न किं तेऽखिलाघौघनाशिन् ॥ ३१॥
मृगपतिपदं श्वारूढश्वेन्निबद्धसटाजटीम-
प्यनलमिभराट्कुंभाभेदिप्रभूतरवे यया ।
प्रथमगुरुभिर्गीतं नेच्ये विडम्बयता मया
शुनयसदृशं हास्यं प्राप्तं तथा नियतं त्विदम् ॥ ३२॥
इत्थं श्री वेङ्कटाद्रिप्रभुपदयुगली
भक्तवर्यस्य गङ्गाविष्णोर्याञ्चाविशेषाद्
व्यरचि कृतिरियं वेङ्कटेशक्षमायः ।
श्रीशैलानन्तवर्यान्वयसमुदयिना
वेङ्कटार्येण भक्त्या निक्षिप्ता तत्पदाब्जे
मुदमतितनुतां तन्वतां स्वान्तदेशे ॥ ३३॥
॥ इति श्रीमदनन्ताचार्यविरचितं श्री वेङ्कटेश
क्षमात्रयस्त्रिंशच्छ्लोकीस्तोत्रं सम्पूर्णम् ॥
